HWV'ers sterk in Belgische etappewedstrijd Arden Challenge
Afgelopen weekend werd de Arden Challenge verreden. Een schitterende wedstrijd van 3 etappes in de Waalse Ardennen. Drie dagen klimmen, op de kant rijden, eraf waaien, terugkomen, afzien en genieten! Voor HWV Maurice, Bert en Tim aan de start.
Daags voor de eerste etappe verzamelde het illustere drietal om naar het verre zuiden af te zakken. Normaal gesproken is de regel; hoe verder naar het zuiden, des te warmer het weer. Dat geldt alleen niet als je naar de Ardennen gaat. De weersvoorspellingen waren slecht, de moraal des te beter. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming werd een droog moment op de dag afgewacht om een stukje te gaan losrijden. Bij eenieder voelden de benen goed, dat gaf vertrouwen voor de dagen erna.
De eerste etappe was qua klimwerk meteen de zwaarste etappe. Een omloop van 40 km die tweemaal werd gereden. In de omloop zaten drie klimmen, één van ruim 3 km, één van ruim 6 km en een slotklim van 1,5 km. Naast het klimwerk stond er een strakke wind dwars over het parcours. Kortom, klimmen én waaierrrijden. Onze statisticus (Bert) kwam meteen met een interessante theorie. Hij noemde het de waaier:klim ratio. Volgens hem is een renner die goed is in waaiers in het voordeel ten opzichte van een renner die goed is in klimmen wanneer er meer wind staat in een klimwedstrijd. Begrijp je het nog? Tim en Maurice waren allang afgehaakt en concentreerden zich op de wedstrijd. Die bleek een waar slagveld te worden. Het tempo lag hoog en steeds meer renners moesten lossen. Door de wind was het ook lastig terug te komen. Ook voor Bert en Maurice lag het tempo bergop te hoog en moesten ze het peloton laten gaan. Tim hield voorin stand en reed uiteindelijk naar een 14e plaats.
De tweede etappe werd verreden over een omloop van opnieuw 40 km (x 2) met wederom veel klimwerk. Dit keer wel wat korter en minder steil dan dag 1, maar wel meer open stukken waar de wind vrij spel had. Een goede test voor de interessante theorie van Bert. En inderdaad! Na een spetterende beginfase waar Tim meteen met een groep van ongeveer 15 man weg reed was het inderdaad waaierkoning Bert die na 10 km achtervolgen met de voorwacht van het peloton weer kwam aansluiten. Maurice had net daarvoor de groep moeten laten gaan. Het eerste klimwerk werd overleefd, maar een lang stuk met de wind schuin tegen en het hoge tempo was er te veel aan. Vooraan ging de koers verder. Het verdere klimwerk bleek toch te lastig voor Bert en een paar kilometer nadat hij de kop van de koers weer had bijgehaald, moest hij plaatsnemen in de grupetto. Hij reed de wedstrijd wel netjes uit. Tim had betere benen vandaag en reed de hele etappe voorin en nestelde zich in de beslissende kopgroep van 12 renners. De finale was onstuimig met veel aanvallen van verschillende renners. Uiteindelijk was het Tim die zich net voor de laatste kilometer wist los te maken van de groep en hij sloeg meteen een mooi gat. Eén renner reageerde en reed naar Tim toe. Op een laatste klim op 400 m van de streep kwam Tim op 10 meter te zitten en dat bleef het tot de finish; 2e!
Etappe drie was iets minder hevig qua klimwerk. Wel stond er weer veel wind wat de wedstrijd zwaar maakte. Op de eerste klim van de dag wist Tim gelijk met 11 renners weg te rijden en stelde daarmee zijn top-10 klassering in het eindklassement veilig. Bert kon lang aanklampen bij het peloton, maar moest uiteindelijk toch plaatsnemen in een derde groep. Maurice had ook duidelijk progressie gemaakt en kon ook lang bijblijven in het peloton. Hij moest uiteindelijk toch lossen op een lastige strook en werd vroegtijdig uit koers gehaald. Vooraan draaide het 11-tal goed door en denderde de finale in. De laatste kilometers waren vooral bergaf en de wind stond in de rug wat wegkomen lastig maakte. Niet in het voordeel van Tim die het niet van een sprint moet hebben. Hij probeerde wel, maar kon niet wegkomen. Uiteindelijk werd hij 9e in de etappe, 7e in het eindklassement en 2e in het klassement voor Masters.
Na afloop konden de drie mannen niet anders dan tevreden zijn. Ieder had op zijn manier het beste eruit gehaald en met plezier deze wedstrijd gereden. Kortom, een topweekend!
Daags voor de eerste etappe verzamelde het illustere drietal om naar het verre zuiden af te zakken. Normaal gesproken is de regel; hoe verder naar het zuiden, des te warmer het weer. Dat geldt alleen niet als je naar de Ardennen gaat. De weersvoorspellingen waren slecht, de moraal des te beter. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming werd een droog moment op de dag afgewacht om een stukje te gaan losrijden. Bij eenieder voelden de benen goed, dat gaf vertrouwen voor de dagen erna.
De eerste etappe was qua klimwerk meteen de zwaarste etappe. Een omloop van 40 km die tweemaal werd gereden. In de omloop zaten drie klimmen, één van ruim 3 km, één van ruim 6 km en een slotklim van 1,5 km. Naast het klimwerk stond er een strakke wind dwars over het parcours. Kortom, klimmen én waaierrrijden. Onze statisticus (Bert) kwam meteen met een interessante theorie. Hij noemde het de waaier:klim ratio. Volgens hem is een renner die goed is in waaiers in het voordeel ten opzichte van een renner die goed is in klimmen wanneer er meer wind staat in een klimwedstrijd. Begrijp je het nog? Tim en Maurice waren allang afgehaakt en concentreerden zich op de wedstrijd. Die bleek een waar slagveld te worden. Het tempo lag hoog en steeds meer renners moesten lossen. Door de wind was het ook lastig terug te komen. Ook voor Bert en Maurice lag het tempo bergop te hoog en moesten ze het peloton laten gaan. Tim hield voorin stand en reed uiteindelijk naar een 14e plaats.
De tweede etappe werd verreden over een omloop van opnieuw 40 km (x 2) met wederom veel klimwerk. Dit keer wel wat korter en minder steil dan dag 1, maar wel meer open stukken waar de wind vrij spel had. Een goede test voor de interessante theorie van Bert. En inderdaad! Na een spetterende beginfase waar Tim meteen met een groep van ongeveer 15 man weg reed was het inderdaad waaierkoning Bert die na 10 km achtervolgen met de voorwacht van het peloton weer kwam aansluiten. Maurice had net daarvoor de groep moeten laten gaan. Het eerste klimwerk werd overleefd, maar een lang stuk met de wind schuin tegen en het hoge tempo was er te veel aan. Vooraan ging de koers verder. Het verdere klimwerk bleek toch te lastig voor Bert en een paar kilometer nadat hij de kop van de koers weer had bijgehaald, moest hij plaatsnemen in de grupetto. Hij reed de wedstrijd wel netjes uit. Tim had betere benen vandaag en reed de hele etappe voorin en nestelde zich in de beslissende kopgroep van 12 renners. De finale was onstuimig met veel aanvallen van verschillende renners. Uiteindelijk was het Tim die zich net voor de laatste kilometer wist los te maken van de groep en hij sloeg meteen een mooi gat. Eén renner reageerde en reed naar Tim toe. Op een laatste klim op 400 m van de streep kwam Tim op 10 meter te zitten en dat bleef het tot de finish; 2e!
Etappe drie was iets minder hevig qua klimwerk. Wel stond er weer veel wind wat de wedstrijd zwaar maakte. Op de eerste klim van de dag wist Tim gelijk met 11 renners weg te rijden en stelde daarmee zijn top-10 klassering in het eindklassement veilig. Bert kon lang aanklampen bij het peloton, maar moest uiteindelijk toch plaatsnemen in een derde groep. Maurice had ook duidelijk progressie gemaakt en kon ook lang bijblijven in het peloton. Hij moest uiteindelijk toch lossen op een lastige strook en werd vroegtijdig uit koers gehaald. Vooraan draaide het 11-tal goed door en denderde de finale in. De laatste kilometers waren vooral bergaf en de wind stond in de rug wat wegkomen lastig maakte. Niet in het voordeel van Tim die het niet van een sprint moet hebben. Hij probeerde wel, maar kon niet wegkomen. Uiteindelijk werd hij 9e in de etappe, 7e in het eindklassement en 2e in het klassement voor Masters.
Na afloop konden de drie mannen niet anders dan tevreden zijn. Ieder had op zijn manier het beste eruit gehaald en met plezier deze wedstrijd gereden. Kortom, een topweekend!
Fotos
