Geschreven door: ghost writer


Marathon Rotterdam

7 april 2019 deze datum stond al maanden vet gedrukt in mijn agenda.
De dag waarop het moest gaan gebeuren .
Na maanden van zware looptrainingen en een mega streng afgemeten dieet zou ik de 42 kilometer gaan lopen in het mekka van de nederlandsche loopsport de Marathon van Rotterdam.

Jaren geleden had ik besloten om mijn loopschoenen aan de wilgen te hangen om zo ook andere getalenteerde lopers een kans te geven zichzelf op het hoogste nivo te kunnen etaleren en te ontwikkelen.

Maar na een paar jaar gaat het toch weer kriebelen en soms is het goed om even een man te knuffelen om te weten dat je toch echt op vrouwen valt .
Dus in het najaar van 2018 besloten dat ik de loopwereld weer kennis laat maken met de blanke keniaan uit Hardenberg.

Nadat ik mijn oude vertrouwde hardloopschoenen weer van zolder had gehaald en het bijpassende kleding setje had aangetrokken proeste mijn lieftallige echtgenoot het uit van het lachen .
Mijn hardloophempje was op een onwaarschijnlijke manier gekrompen tot een naveltruitje wat een tienermeisje op een zaterdag avond nog zou laten blozen .
En mijn kekkie hardloopbroekje zat even gegoten als de gele zwembroek van Dries Roelvink.

Dus schoorvoetend naar onze trouwe kledingsponsor LORINI om daar een mooi bijpassend setje op te halen. Nadat zij een geheimhouding hadden getekend met betrekking tot de geleverde kleding maat stapte ik vol zelfvertrouwen de deur uit voor mijn eerste kilometers.

Ik hoorde de buurvrouw nog tegen haar dochter zeggen niet zo staren naar de buurman.Logisch natuurlijk want het was voor het eerst dat zij de blanke keniaan met een magistrale paslengte het asfalt zag geselen en door de wijk zag stormen.

Gelukkig was ik na 150 meter al uit zicht en kon mijn weg dribbelend vervolgen.
Rome is ook niet op 1 dag gebouwd en Rotterdam was nog ver.

In de weken die volgden ging het steeds beter en de trainingskilometers vlogen onder de benen door.
Bij mijn eerste 5 kilometer durfde ik deze prestatie op strava te posten en de reacties van mijn teamgenoten waren niet van de lucht.
Waar was ik als begenadigd wielrenner in het heilige voorseizoen in de vrede mee bezig.
Ik schudde meewarig m,n hoofd en dacht we zullen zien we zullen zien .....

Enkele weken voor de marathon trof het onheil mij en was ik dagenlang geveld door de mannengriep.
Hoestend en kuchend lag ik en bed en was er van overtuigd dat mijn dagen hier geteld waren en dat ik de marathon alleen nog zou lopen op de eeuwige jachtvelden.
Maar als door een mirakel knapte ik na verloop van tijd toch op.
Waarschijnlijk had ik dit te danken aan mijn geweldige sterke gestel en mijn mentale hardheid om ook deze tegenslag om te buigen in iets positiefs.

Nadat ik mijn ziekbed had verlaten en ik op de weegschaal stond zag ik dat de lijdensweg die ik had afgelegd ook iets positiefs teweeg had gebracht mijn lichaamsmassa had dermate geleden onder de griep dat ik 300 gram was af gevallen.
Met de Erasmusbrug als kuitenbijter was dit een welkom gegeven en mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme boost.

Strak afgetraind met de moraal van een renpaard stond ik dan ook aan de start van de marathon,
Ik had er bewust voor gekozen niet helemaal vooraan te starten want dan heb je nog wat in te halen wat weer goed voor mijn moraal was en ik wou de concurrentie natuurlijk een beetje in slaap zussen.
Ook zou ik met mijn blanke huid redelijk op vallen tussen m,n mede kenianen.
Dus als 12750ste stoof ik over de startlijn en mijn marathon was begonnen.

Ik kon lekker in mijn ritme komen en begon de voor me gestarte lopers in te halen.
Na het 5 km punt groeide m,n vertrouwen en met nog maar 37 km te gaan besloot ik het tempo toch maar wat op te voeren.
Tot 28 kilometer liep het als de spreekwoordelijke tiet.
Geen centje pijn en ik liet mijn gedachten de vrije loop.
Plotsklaps schoot als door de bliksem getroffen in 1 keer 2 woorden door mijn hoofd...Kleine Hein...

De eerste voorjaarsklasieker voor amateurs in Emmen.
De koers waar de echte mannen zich onderscheiden van de jongens. de koers waar je voor het eerst weer je benen superglad hebt geschoren. de koers waarbij de rokjes van de dames aan de kant omhoog waaien door het langs denderende peloton.de koers die het voorjaar aankondigt !

Twijfel kroop in mijn hoofd.Een wielrenner loopt niet, die laat zich het liefs de trap op dragen om zijn sprint benen te sparen.
Het was alsof mijn benen voelden dat er iets aan de hand was in mijn hoofd de soepele tred was verdwenen het werd werken en de pijntjes die ik had weg gedrukt kwamen keihard terug.

Kleine Hein ...kleine Hein ... fluisterde het stemmetje in mijn hoofd.
Ik keek om me heen en bekeek de hardlopers om me heen met hun fladerende veels te grote harloophempjes ik keek naar de benen voor me . mager tot op het bot met daarboven iets van een korte broek wat maar wat slobberde om de veel te dunne kont.

Ik bedacht: soms moet je het met een man doen om te weten dat je hetero bent.

Soms moet je aan de start van een marathon staan om te weten dat je met hart en ziel een wielrenner bent!!

Na 33 kilometer besloot ik dat ik een wielrenner ben en stapte uit de Marathon van Rotterdam.

2 dagen later op de clubtraining van HWV heb ik m,n clubmaten laten janken in mijn wiel .
En ik zat stiekem te juichen op mijn fiets . Ik ben Potdomme een Wielrenner !!!