Klaas Bolks naar winst in Tijdrit Oudemirdum

Na het schrappen van het gehele tijdritprogramma door de wv Snits, was er dan toch nog op de valreep een tijdrit; start en finale van het tijdritseizoen in één wedstrijd samengebald.

De organisatie had het mooiste en moeilijkste terrein in Friesland gekozen: Gaasterland.
Het op 21,5 km uitgemeten parcours had het in zich!
De start was gelegd onderaan de klim van het Huningspaed; 150 m klimmen om 20 m hoogte te overbruggen, waarna er na een klein stukje vlak het vals plat naar het Mirnser klif begon,waar ik vroeger ging surfen en nu de Duitsers er een kitesurf paradijs hebben.
Na deze klim werd er gedaald naar Mirns, waar weer richting IJsselmeerkust werd gedraaid en de klim naar de Weijde Blick werd genomen, waar je de kust van Noord Holland kunt zien liggen.
Hier werd boven op de dijk richting Laaksum verder gereden richting het keerpunt boven op het Roode klif.
Deze klim is bekend als rugbrekende finish klim in de tijdrit van Warns.

Het startveld beschouwend, zou de tegenstand vandaag komen van Marten Nijmeijer, een tegenstander van formaat, die mij het vaak heel moeilijk heeft gemaakt.
Deze Lemmernaar, maar lid van een Overijsselse vereniging heeft op diverse DK’s Tijdrijden gezorgd voor een stuivertje wisselen in podiumplaatsen en DK winst.
Gevraagd, had Marten een richttijd van 32 minuten in zijn hoofd, exact dezelfde tijd (40 kmh gem.) die ik ook had gekozen.
De uitvoering van het plan zou dan waarschijnlijk ook beslissen over winst of frustratie.
Voordeel voor mij was dat ik op basis van de resultaten uit 2019 als laatste in de categorie H6 zou mogen starten één minuut na Marten.

De startklim joeg mijn hartslag meteen omhoog en boven dreigde ik even achter mijn adem te komen, maar gelukkig kon ik mijn adem reguleren voordat het vals plat richting Mirnser klif al mijn vermogen aansprak.
Na Mirns werd de blik op de IJsselmeerdijk breder en zag ik een eerste flits van een renner met een wit rugpand: Marten!

De klim naar het Roode klif was zoals altijd zwaar en gaf mij de mogelijkheid om mijn directe tegenstander te beloeren, die alweer op de terugweg was.
Na het keerpunt was ik het zicht op Marten kwijt en concentreerde ik mij op mijn vermogen.
275 watt minimum en 295 watt als top was mijn gebied waarvan ik wist dat ik dat moest kunnen draaien om het onderste uit mijn karkas te persen.
De 2e keer Mirnser klif brak mijn snelheid meer dan de bedoeling was, maar in het stuk vals plat naar beneden zag ik Marten weer rijden en dat was geen gat van een minuut meer wist ik zeker.

Het laatste stuk liep weer op, maar mijn 288 watt gem. in de laatste 5 minuten klim naar de finish, was genoeg om een finishtijd van 31:32:46 te klokken.

Met gierende longen uitbollend naar beneden richting Oudemirdum wist ik dat er echt niet meer had ingezeten. Onderaan de helling trof ik Marten die over zijn stuur stond uit te hijgen.
Wat was je tijd vroeg hij? Enigszins op mijn hoede gaf ik de geklokte tijd.
Met een boks feliciteerde Marten me met de reactie dat hij 32:04 had geklokt.

Vanwege de Corona maatregelen was er geen officiële prijsuitreiking en mocht ik mijn medaille zelf opzoeken.
De aan het thuisfront beloofde bloemen waren daarbij (on)betaalbaar!

Dat het altijd sneller kan bewees dagwinnaar Elmar Reinders.
Hij reed het parcours met maar liefst 50,3 kmh gemiddeld.