Heel Nederland ligt nog op 1 oor als bij 12 dapperen de nachtrust wreed wordt verstoord door het afgaan van de wekker.
Met moeite weten zij op deze onmenselijke tijd hun warme bed achter zich te laten en na het opentrekken van de gordijnen verlaat een beangstigende kreun hun lichaam.
Koning winter heeft bezit genomen van Nederland en een ijzige kou is als een sluier op het land nedergedaald

In hun wijsheid heeft het knmi besloten toch maar code geel af te geven en bij 2 dapperen is dit het moment waarop zij beslissen het echtelijke bed weer in te kruipen en hun nachtrust een vervolg te geven.



De overige strijders laten hun geliefden achter en dik in gepakt bestijgen zij hun strijdros en zetten koers naar de afgesproken locatie.
Enkele van de dapperen heeft er dan al een tiental kilometers op zitten en als ijsmannen nemen ze trots de bemoedigende woorden van hun mede strijders ter harte.
Op dat moment wordt bij een van de oudere strijders een lekke band geconstateerd dus een snelle wielwisseling levert een gering tijdverlies op waarna de 10 strijders langzaam de mist in fietsen.

Na ongeveer 10 kilometer komt er van voor uit het peloton een hoopvolle kreet.
De Zon weet op een onwerkelijke manier het wolkendek te verdrijven en als door een wonder wordt het zwart blauwe peloton heerlijk verwarmd door de milde winterzon.

Voorbij Ommen zijn de verkilde lichamen weer wat op temperatuur gekomen en gaat het tempo weer naar een aanvaardbaar nivo.

De strijders krijgen weer moraal en de kopman weet er zelfs een schijn demarrage uit te persen wat hem dan weer bewonderende blikken van zijn mede strijders oplevert.

Na ongeveer 1.5 uur fietsen komt het onvermijdelijke moment dat de wat oudere rijders last krijgen van hun oude mannenkwaal.
Met de zon in de rug wordt de nabij gelegen sloot waar een vlinterdun laagje ijs op ligt vakkundig door de mannen ontdooit.
Met een gelukzalige gevoel stegen de renners weer op hun ros.
Tenminste dat was de bedoeling. Echter had een wat jongere renner het waarschijnlijk zo koud dat hij pas na het herhaaldelijk roepen van junior junior junior zijn blaas kon ledigen.

Na Dalfsen roken de strijders de oliebollen en het thuisfront en het tempo ging omhoog en Ommen werd in een vloek en een zucht gepasseerd waarna de contouren van Hardenberg aan de horizon opdoemde.

Onze kopman had echter zijn schoonmoeder nog op de bank zitten dus op 10 kilometer voor de streep riep hij in volle paniek lek lek .

Voordat de rest van het peloton zijn achterwiel had kunnen checken had hij zijn fiets al op de kop staan en uitermate traag werd dan ook de band verwisseld.

Na dit voorval stond de strijders niets meer in de weg om in vol galop de poorten van Hardenberg binnen te rijden en gedragen door de bewonderende blikken van de medeweggebruikers hun verblijven weer op te zoeken.

Kortom het was weer een gedenkwaardige training en gelukkig hebben we de beelden nog!