Chris Jansen wint omloop van de Bronniger bult.
Op zondag 1 mei werd voor de 5e keer de omloop van de Bronniger bult verreden met een omloopje van ruim 3 kilometer aan de voet van de Hondsrug in Drenthe. Zoals de naam al doet vermoeden zat er een ‘bult’ in deze ronde die 17 keer bedwongen moest worden. Naast de reguliere start/finish streep was er bovendien na een strook van zo'n 600 meter slechte klinkers vals plat omhoog nog een streep getrokken ten behoeve van een echte bergprijs. Benjamin, Jos, Jan Bert, Han vd W en Chris vertegenwoordigden deze zondag de blauw zwarte HWV trein in een tumultueuze wedstrijd.
Na het startschot nestelden de 5 mannen zich keurig in de groep en mocht voor het eerst de Bronniger bult beklommen worden. Al snel bleek dat één renner namelijk Steven Wester zijn zinnen had gezet op zowel de berg- als de leidersprijs waardoor het tempo elke ronde onverminderd hoog bleef. Als Steven zijn puntje had behaald en het even stil viel probeerde een volgende renner wel een ontsnapping te forceren waardoor het de hele koers een rommelig geheel van demarrages en punten sprints werd. Dit eiste na een kilometer of 20 zijn tol voor Jan Bert die tot dat moment lekker in de groep had gezeten maar, zo verklaarde hij zelf, ineens ging het lampje uit. Al eerder in koers sloeg het noodlot bij Benjamin toe die geconfronteerd werd met een leegloper waardoor hij de koers noodgedwongen moest verlaten. Chris zat mooi voorin maar had zeker in het begin geen makkelijke koers doordat het bij de eerste 10 constant hollen en stilstaan was. Ook Jos en Han zaten mooi in de groep en kwamen zo nu en dan eens vooraan gluren. Han had de dag ervoor de tijdrit van Hardenberg nog gereden waardoor de benen niet helemaal fris waren. Ondanks dat hield hij zich goed staande. Door het hoge tempo werd de groep steeds kleiner en bleef er een moegestreden peloton van een man of 30 over. Richting de finale werden hierdoor steeds meer groepjes gedubbelden opgeveegd die het komen en gaan van de vele demarrages nog onoverzichtelijker maakten.
Na ruim 50 kilometer koers leek het toch op een massasprint uit te monden. Zelfs de Nederlands kampioen Patrick Somsen, die inmiddels al zo’n 148 keer had geprobeerd weg te komen, gaf de hoop op en maakte zich op voor een sprint. Nadat Steven nog eenmaal volle bak de bult op stoof en alles achter hem pijn deed werd er in de laatste afdaling naar elkaar gekeken en nam een ieder zijn positie in voor de lange sprint naar de finish in de Dorpsstraat. Chris wurmde zich met wat ellebogenwerk naar een plekje in het wiel van de man in vierde positie en ging zo de laatste bocht in. Dit bleek de juiste plek te zijn. Door een ultieme krachtsexplosie kon hij op 150 meter van de streep op volle snelheid langs de hekken uit het wiel komen en sprintte naar zijn eerste overwinning in 25 jaar. Han sloeg het iets verder naar achter allemaal gade en werd keurig 11e in zijn eerste koers van het seizoen. Ook Jos mocht zijn eerste envelopje in ontvangst nemen met een prachtige 20e plaats.
Na het startschot nestelden de 5 mannen zich keurig in de groep en mocht voor het eerst de Bronniger bult beklommen worden. Al snel bleek dat één renner namelijk Steven Wester zijn zinnen had gezet op zowel de berg- als de leidersprijs waardoor het tempo elke ronde onverminderd hoog bleef. Als Steven zijn puntje had behaald en het even stil viel probeerde een volgende renner wel een ontsnapping te forceren waardoor het de hele koers een rommelig geheel van demarrages en punten sprints werd. Dit eiste na een kilometer of 20 zijn tol voor Jan Bert die tot dat moment lekker in de groep had gezeten maar, zo verklaarde hij zelf, ineens ging het lampje uit. Al eerder in koers sloeg het noodlot bij Benjamin toe die geconfronteerd werd met een leegloper waardoor hij de koers noodgedwongen moest verlaten. Chris zat mooi voorin maar had zeker in het begin geen makkelijke koers doordat het bij de eerste 10 constant hollen en stilstaan was. Ook Jos en Han zaten mooi in de groep en kwamen zo nu en dan eens vooraan gluren. Han had de dag ervoor de tijdrit van Hardenberg nog gereden waardoor de benen niet helemaal fris waren. Ondanks dat hield hij zich goed staande. Door het hoge tempo werd de groep steeds kleiner en bleef er een moegestreden peloton van een man of 30 over. Richting de finale werden hierdoor steeds meer groepjes gedubbelden opgeveegd die het komen en gaan van de vele demarrages nog onoverzichtelijker maakten.
Na ruim 50 kilometer koers leek het toch op een massasprint uit te monden. Zelfs de Nederlands kampioen Patrick Somsen, die inmiddels al zo’n 148 keer had geprobeerd weg te komen, gaf de hoop op en maakte zich op voor een sprint. Nadat Steven nog eenmaal volle bak de bult op stoof en alles achter hem pijn deed werd er in de laatste afdaling naar elkaar gekeken en nam een ieder zijn positie in voor de lange sprint naar de finish in de Dorpsstraat. Chris wurmde zich met wat ellebogenwerk naar een plekje in het wiel van de man in vierde positie en ging zo de laatste bocht in. Dit bleek de juiste plek te zijn. Door een ultieme krachtsexplosie kon hij op 150 meter van de streep op volle snelheid langs de hekken uit het wiel komen en sprintte naar zijn eerste overwinning in 25 jaar. Han sloeg het iets verder naar achter allemaal gade en werd keurig 11e in zijn eerste koers van het seizoen. Ook Jos mocht zijn eerste envelopje in ontvangst nemen met een prachtige 20e plaats.
Fotos
