Hoe vaak komt het voor dat je twee NK’s in één weekend gepland hebt? Dat kan alleen als je twee
wielerbonden combineert.
Dit was dus bij mij het geval; de wielerbond WFN (bond van vrije renners in de volksmond)
organiseerde voor het eerst in 3 jaar weer het NK Tijdrijden voor Masters in Nijeveen. Dit is een vast
agendapunt voor óók de KNWU-renners en Henry Kappert en ik zijn elke keer van de partij. Het
starten in de categorie 50+ gaf niet veel kans op een podiumplek, maar wél de gelegenheid om een
mooie tijdritwedstrijd te rijden. Voor Henry was het de eerste keer in lange tijd dat hij weer een
rugnummer opspelde en de eerste keer als 60+’er.
Mijn opwarming verliep stroef en voorspelde weinig goeds. De wedstrijd was op het bekende
parcours, maar de verkenning van Gert de avond ervoor openbaarde een volledig nieuw wegdek op
het lange rechte stuk tegen de wind in, beter dus dan het hobbelige stuk gereden asfalt wat er de
laatste keer lag.
Mijn eerste ronde probeerde ik net onder mijn omslagpunt te fietsen, maar het vermogen dat daar
bij hoort kon ik maar moeilijk halen. De tweede ronde had ik niet over en hoewel ik de laatste 5
kilometer voluit ging, wist ik dat het ondermaats zou zijn.
0:33:57:10 over 21,7 km gaf een gem. van 38,4 kmh; zo'n 2 km/u langzamer dan mijn doel en een
26 e eindplek. Henry deed het beter en reed naar 0:33:18:65: een gem. van 39,1 kmh en een 24 e stek.
Hier was hij best tevreden mee. Gert was ook tevreden want hij snelde naar een 3 e plaats bij de
elite/Profs zonder contract.
NK Weg Masters Amsterdam
Na zo’n zaterdag stond er zondag het NK Weg voor Masters op de rol bij de KNWU in Amsterdam op
het sportpark Sloten. Hier zou ik starten in de UCI categorie 65+, terwijl Jan Waaijer in de categorie
70+ zou starten. Hoewel “Sloten” een druk programma voor o.a. de Masters heeft, was dit mijn
éérste kennismaking met dit laagvliegparcours.
Helaas werd de laatste ronde van de 50+ categorie ontsiert door een ernstige valpartij en moest het
inrijden worden afgebroken in afwachting van het arriveren van de opgeroepen ambulance.
De start kwam met een half uur vertraging en het koersverloop was voorspelbaar; hardrijders als
Europees kampioen Willem Hus probeerden te ontsnappen en de sprinters onder leiding van
meervoudig Nederlands kampioen Ron Paffen, die deze aanvallen counterden.
Ik kon dit van 2 e lijn goed in de gaten houden en in het wiel waren de felle tempowisselingen goed te
verteren. Met nog zo'n 10 ronden te gaan dreigde er een combine tussen Hus en Paffen, maar ik zag
het gebeuren en met 2 man konden we de ontsnapping neutraliseren, wat me op een donkere blik
van Ron Paffen kwam te staan toen ik langs hem schoof.
Het zou dus een pelotonsprint worden met de wind tegen op het viaductje op 500 m voor de finish
was het dus zaak dáár op de eerste lijn te zitten en positie te kiezen. Het wiel van Cor Gerritsen leek
me perfect en hij koos de rechterkant, terwijl Cor Beijnen, Ron Paffen en Willem Hus meer het
centrum aanhielden.

Ron Paffen was zoals altijd onverslaanbaar, maar mijn gekozen achterwiel liet me alleen en sprintte
naar plek 2. Dit gaf me echter wel vrij baan en de mogelijkheid om enkele mindere sprinters toch
achter me te houden, met een 8 e plaats als resultaat.
Bij de 70+ was Jan Waaijer actief voor in het peloton, maar kon niet voorkomen dat hier een
kopgroep van 3 man wegreed en het podium onderling verdeelde. Jan sprintte uiteindelijk naar een
mooie 9 e plaats.
2 toptien plaatsen is geen slecht resultaat op een NK voor HWV.