HWV rijdt sterk in meerdaagse wedstrijd Arden Challenge (België)
Vrijdag 21 tot en met zondag 23 april stond er een echte etappekoers op het programma voor de Amateurs van HWV. Bert Lip, Arthur Helder en Tim Nederlof verdedigde de blauw-zwarte eer tijdens deze wedstrijd in de Waalse Ardennen. Een memorabel weekend waarin veel gelachen, gehuild en afgezien werd. Conclusie: Het leven is lijden.
Op de donderdag voor de wedstrijd verzamelde de drie renners zich om gezamenlijk af te zakken naar het zuiden van België. Een tweetal begeleiders voegden zich bij de coureurs om het zooitje ongeregeld toch nog enigszins in goede banen te leiden. Tijdens de lange reis werd er hevig gespeculeerd en gefantaseerd over komende dagen. Arthur beeldde zich in als een soort Hinault het hele peloton te gaan dirigeren zodat iedereen rustig de bergen op zou fietsen. Bert daarentegen liep over van zelfvertrouwen en plaatste een speld op de routekaart: “daar ga ik demarreren!”. Tim kon maar aan één ding denken: kan een eend echt maar tot 2 tellen? Kortom de sfeer zat er al goed in. En toch werd het voorbij Luik verdacht stil in de auto. Die bergen waren in het echt toch wel hoger en steiler dan in gedachte. Nogmaals werd het rondeboek van de koers ter handen genomen en er werd driftig gezocht naar stijgingspercentages en hoogtemeters. Gelukkig was daar één van de begeleiders die middels enkele wielerwijsheden de jongens weer zelfvertrouwen terug gaf. “Als jij zere poten heb, heb een ander dat ook”, of “wat je omhoog fietst, fiets je ook weer naar beneden”. Deze geruststellende woorden zorgde ervoor dat bij aankomst bij het huisje voor komende 3 dagen iedereen er klaar voor was. Even een uurtje losfietsen en Bert, Arthur en Tim waren er klaar voor.
De volgende dag stond de 1e etappe op het programma. Twee keer een omloop van 40km met daarin 2 lange, maar niet steile klimmen. Bijna 200 renners stonden er aan de start en de sfeer rondom de koers was geweldig. Bij een etappe wedstijd over zo’n zwaar parcours als deze is het van belang goed te blijven eten en drinken. Gelukkig had sponsor HAWE de mannen hierin ruim voorzien en kwamen de mannen wat dat betreft niks te kort. Vanuit de start was het 2km afdalen en daarna meteen de eerste klim van de dag. Iedereen begon goed van voren aan de klim en alle HWV’ers wisten voorin te handhaven. In de afdaling reden 2 renners weg, Bert bedacht zich geen seconde en sprong mee. Bert Lip, in de kopgroep in een etappe in een meerdaagse klimkoers. Euforie maakte zich over hem meester en niet alleen over hem, maar ook Tim en Arthur genoten van deze knappe prestatie. Bert pakte al snel een voorsprong van 40 seconden. De tweede lange klim op de omloop was er helaas voor Bert net teveel aan. Hij moest zijn medevluchters laten gaan. Dat was geen schande, want hij zat weg met de latere 1 en 2 uit het algemeen klassement. Eenmaal terug in het peloton sloeg helaas het noodlot toe bij Bert. Een renner voor hem verloor de macht over het stuur en viel. Bert kon hem niet ontwijken en dook erover heen. De klap was dusdanig dat Bert niet meer verder kon. Ook Arthur werd gehinderd door deze valpartij en verloor de aansluiting met het peloton. Aanvankelijk leek de val ernstig bij Bert: “Ik dacht dat ik mijn eigen knieschijf zag”. Maar gelukkig bleek dat allemaal mee te vallen en na behandeling bij de EHBO werd duidelijk dat Bert de volgende dag weer verder kon. Tim zat toen nog voorin het peloton en ook toen het peloton werd gedecimeerd door het vele klimwerk kon Tim goed handhaven. Echter werd de koers 8km voor het einde gestaakt. Het bleek dat meerdere valpartijen tijdens de koers, maar ook tijdens een koers voor Elite die gelijktijdig werd gereden ervoor zorgden dat er geen ambulances meer beschikbaar waren. Zelfs een traumahelikopter werd ingezet om één van gevallen renners naar het ziekenhuis te brengen. Op last van de politie werd de wedstrijd gestaakt. Jammer, maar een begrijpelijke keuze. Zodoende eindigde de wedstrijd zonder uitslag. Toen iedereen weer verzameld was bij de auto bleek dat de fiets van Bert zwaar beschadigd was. Gelukkig was er een plaatselijke fietsenmaker die precies de juiste spullen op voorraad had en de fiets van Bert kon worden gemaakt. De fietsenmaker beleefde een topdag aangezien meer renners gevallen waren en hun fiets kwamen laten maken bij deze zaak. Al met al een enerverende eerste dag. Eerst in de kopgroep en dan op de grond. Het leven is lijden.
De tweede etappe was de koninginnen etappe. Vanuit de start 3km klimmen, een korte afdaling en dan klimmen naar het op twee na hoogste punt van België: de Baraque de Fraiture. Of Barrak Frituur zoals Tim de klim van 7km lengte steevast bleef bagatelliseren. Daarna een lange afdaling en nog een lastige slotkilometer naar de finish. In totaal een omloop van 40km die twee keer gereden moest worden. Het werd een lastige dag voor het drietal van HWV. Arthur moest als eerste passen. Net voor de top van de Baraque de Fraiture moest hij het peloton laten gaan en werd uiteindelijk uit koers gehaald. Bert overleefde langer en moest op de tweede passage over de Baraque de Fraiture lossen. Toch knap na de val van de dag ervoor en het optimisme bij Bert steeg daarom ook naar grote hoogte. Tim bleef bij het peloton, viel meerdere keren aan tijdens de tweede omloop, maar kwam net tekort om met beslissende demarrage mee te kunnen. Boven op de top van de Baraque de Fraiture reden 7 man weg, Tim probeerde nog de sprong te maken, maar kwam tekort. De 7 man streden om de winst, daarachter bleef een groep van 40 renners bijeen. Tim sprintte in de lastige slotklim uiteindelijk naar een 24e plek. Bert kwam een paar minuten na deze groep als 60e over de finish. Nog steeds optimistisch, maar fysiek begon het te kraken bij Bert. Bij het uitdoen van de schoenen schoot de kramp door zijn hamstring en al kermend kroop hij in de auto terug naar het huisje. Het leven is lijden.
De derde etappe en de derde dag. Het kermen van Bert hield niet meer op. Elke beweging werd vergezeld door een soort gegrom waar zelfs een beer schrik van heeft. Arthur zat aan het ontbijt met een hoofd alsof hij de hele nacht een duikbril op had gehad zo klein waren zijn ogen. En Tim zat nog verder onderuit gezakt als anders aan het ontbijt. Twee dagen koersen met al dat klimwerk begon zijn tol te eisen. De laatste etappe kende wederom veel klimwerk. De omloop, die twee keer gedaan werd, bestond uit 10km glooiende wegen met veel wind, een afdeling met daarna een klim van 2,5km waarvan de eerste 700m zeer steil waren en ten slotte weer glooiende wegen naar de finish. De wedstrijd begon furieus, mede door de wind. Bert zat niet fris meer en raakte achterin het peloton. Weer sloeg het noodlot toe. Een valpartij midden in het peloton, Bert week uit en er leek niets aan de hand, maar toen werd hij door een achteropkomende renner aangereden. Weer lag Bert op de grond, weer fiets kapot. Hij kon niet anders dan samen met wat andere renners in de bezemwagen kruipen. Het leven is lijden.
De koers wacht echter op niemand dus Tim en Arthur reden door. Bij het opdraaien van de klim zaten Tim en Arthur goed van voren. Tim kwam met de voorwacht van het peloton boven, maar voor Arthur was de pijp nu echt leeg. Hij verloor contact met het peloton, bleef lang de caravaan in het zicht houden, maar werd uiteindelijk toch uit koers gehaald. Bij het in gaan van de tweede ronde ontbrande de koers. Tim reed weg met 6 renners, daar kwamen in diverse stapjes steeds meer renners bij en uiteindelijk reden er 25 man weg. Het peloton bleef even op 30 seconden hangen, maar het verschil werd snel groter en liep op tot 3 minuten. Op de klim reed Tim met de eerste naar boven en bleef uiteindelijk met 14 man voorop. Het was een levendige finale, maar draaide uiteindelijk toch uit op een sprint. De sprint werd al van vroeg ingezet en Tim wist als 4e zijn wiel over de streep te drukken. Net buiten het podium, balen. Dit gevoel werd echter goedgemaakt doordat Tim met dit resultaat wel het eindklassement bij de Masters op zijn naam wist te schrijven.
Al was het soms lijden, het was wel een prachtig weekend voor HWV. Ondanks de valpartijen hebben de drie mannen zich ontzettend goed laten zien en stond het shirt van HWV zelfs in België op het eindpodium!
De dank gaat ook uit naar de begeleiding die het weekend mee was, Ab en Dorien bedankt! En ook HAWE bedankt voor het ter beschikking stellen van de voeding.
Op de donderdag voor de wedstrijd verzamelde de drie renners zich om gezamenlijk af te zakken naar het zuiden van België. Een tweetal begeleiders voegden zich bij de coureurs om het zooitje ongeregeld toch nog enigszins in goede banen te leiden. Tijdens de lange reis werd er hevig gespeculeerd en gefantaseerd over komende dagen. Arthur beeldde zich in als een soort Hinault het hele peloton te gaan dirigeren zodat iedereen rustig de bergen op zou fietsen. Bert daarentegen liep over van zelfvertrouwen en plaatste een speld op de routekaart: “daar ga ik demarreren!”. Tim kon maar aan één ding denken: kan een eend echt maar tot 2 tellen? Kortom de sfeer zat er al goed in. En toch werd het voorbij Luik verdacht stil in de auto. Die bergen waren in het echt toch wel hoger en steiler dan in gedachte. Nogmaals werd het rondeboek van de koers ter handen genomen en er werd driftig gezocht naar stijgingspercentages en hoogtemeters. Gelukkig was daar één van de begeleiders die middels enkele wielerwijsheden de jongens weer zelfvertrouwen terug gaf. “Als jij zere poten heb, heb een ander dat ook”, of “wat je omhoog fietst, fiets je ook weer naar beneden”. Deze geruststellende woorden zorgde ervoor dat bij aankomst bij het huisje voor komende 3 dagen iedereen er klaar voor was. Even een uurtje losfietsen en Bert, Arthur en Tim waren er klaar voor.
De volgende dag stond de 1e etappe op het programma. Twee keer een omloop van 40km met daarin 2 lange, maar niet steile klimmen. Bijna 200 renners stonden er aan de start en de sfeer rondom de koers was geweldig. Bij een etappe wedstijd over zo’n zwaar parcours als deze is het van belang goed te blijven eten en drinken. Gelukkig had sponsor HAWE de mannen hierin ruim voorzien en kwamen de mannen wat dat betreft niks te kort. Vanuit de start was het 2km afdalen en daarna meteen de eerste klim van de dag. Iedereen begon goed van voren aan de klim en alle HWV’ers wisten voorin te handhaven. In de afdaling reden 2 renners weg, Bert bedacht zich geen seconde en sprong mee. Bert Lip, in de kopgroep in een etappe in een meerdaagse klimkoers. Euforie maakte zich over hem meester en niet alleen over hem, maar ook Tim en Arthur genoten van deze knappe prestatie. Bert pakte al snel een voorsprong van 40 seconden. De tweede lange klim op de omloop was er helaas voor Bert net teveel aan. Hij moest zijn medevluchters laten gaan. Dat was geen schande, want hij zat weg met de latere 1 en 2 uit het algemeen klassement. Eenmaal terug in het peloton sloeg helaas het noodlot toe bij Bert. Een renner voor hem verloor de macht over het stuur en viel. Bert kon hem niet ontwijken en dook erover heen. De klap was dusdanig dat Bert niet meer verder kon. Ook Arthur werd gehinderd door deze valpartij en verloor de aansluiting met het peloton. Aanvankelijk leek de val ernstig bij Bert: “Ik dacht dat ik mijn eigen knieschijf zag”. Maar gelukkig bleek dat allemaal mee te vallen en na behandeling bij de EHBO werd duidelijk dat Bert de volgende dag weer verder kon. Tim zat toen nog voorin het peloton en ook toen het peloton werd gedecimeerd door het vele klimwerk kon Tim goed handhaven. Echter werd de koers 8km voor het einde gestaakt. Het bleek dat meerdere valpartijen tijdens de koers, maar ook tijdens een koers voor Elite die gelijktijdig werd gereden ervoor zorgden dat er geen ambulances meer beschikbaar waren. Zelfs een traumahelikopter werd ingezet om één van gevallen renners naar het ziekenhuis te brengen. Op last van de politie werd de wedstrijd gestaakt. Jammer, maar een begrijpelijke keuze. Zodoende eindigde de wedstrijd zonder uitslag. Toen iedereen weer verzameld was bij de auto bleek dat de fiets van Bert zwaar beschadigd was. Gelukkig was er een plaatselijke fietsenmaker die precies de juiste spullen op voorraad had en de fiets van Bert kon worden gemaakt. De fietsenmaker beleefde een topdag aangezien meer renners gevallen waren en hun fiets kwamen laten maken bij deze zaak. Al met al een enerverende eerste dag. Eerst in de kopgroep en dan op de grond. Het leven is lijden.
De tweede etappe was de koninginnen etappe. Vanuit de start 3km klimmen, een korte afdaling en dan klimmen naar het op twee na hoogste punt van België: de Baraque de Fraiture. Of Barrak Frituur zoals Tim de klim van 7km lengte steevast bleef bagatelliseren. Daarna een lange afdaling en nog een lastige slotkilometer naar de finish. In totaal een omloop van 40km die twee keer gereden moest worden. Het werd een lastige dag voor het drietal van HWV. Arthur moest als eerste passen. Net voor de top van de Baraque de Fraiture moest hij het peloton laten gaan en werd uiteindelijk uit koers gehaald. Bert overleefde langer en moest op de tweede passage over de Baraque de Fraiture lossen. Toch knap na de val van de dag ervoor en het optimisme bij Bert steeg daarom ook naar grote hoogte. Tim bleef bij het peloton, viel meerdere keren aan tijdens de tweede omloop, maar kwam net tekort om met beslissende demarrage mee te kunnen. Boven op de top van de Baraque de Fraiture reden 7 man weg, Tim probeerde nog de sprong te maken, maar kwam tekort. De 7 man streden om de winst, daarachter bleef een groep van 40 renners bijeen. Tim sprintte in de lastige slotklim uiteindelijk naar een 24e plek. Bert kwam een paar minuten na deze groep als 60e over de finish. Nog steeds optimistisch, maar fysiek begon het te kraken bij Bert. Bij het uitdoen van de schoenen schoot de kramp door zijn hamstring en al kermend kroop hij in de auto terug naar het huisje. Het leven is lijden.
De derde etappe en de derde dag. Het kermen van Bert hield niet meer op. Elke beweging werd vergezeld door een soort gegrom waar zelfs een beer schrik van heeft. Arthur zat aan het ontbijt met een hoofd alsof hij de hele nacht een duikbril op had gehad zo klein waren zijn ogen. En Tim zat nog verder onderuit gezakt als anders aan het ontbijt. Twee dagen koersen met al dat klimwerk begon zijn tol te eisen. De laatste etappe kende wederom veel klimwerk. De omloop, die twee keer gedaan werd, bestond uit 10km glooiende wegen met veel wind, een afdeling met daarna een klim van 2,5km waarvan de eerste 700m zeer steil waren en ten slotte weer glooiende wegen naar de finish. De wedstrijd begon furieus, mede door de wind. Bert zat niet fris meer en raakte achterin het peloton. Weer sloeg het noodlot toe. Een valpartij midden in het peloton, Bert week uit en er leek niets aan de hand, maar toen werd hij door een achteropkomende renner aangereden. Weer lag Bert op de grond, weer fiets kapot. Hij kon niet anders dan samen met wat andere renners in de bezemwagen kruipen. Het leven is lijden.
De koers wacht echter op niemand dus Tim en Arthur reden door. Bij het opdraaien van de klim zaten Tim en Arthur goed van voren. Tim kwam met de voorwacht van het peloton boven, maar voor Arthur was de pijp nu echt leeg. Hij verloor contact met het peloton, bleef lang de caravaan in het zicht houden, maar werd uiteindelijk toch uit koers gehaald. Bij het in gaan van de tweede ronde ontbrande de koers. Tim reed weg met 6 renners, daar kwamen in diverse stapjes steeds meer renners bij en uiteindelijk reden er 25 man weg. Het peloton bleef even op 30 seconden hangen, maar het verschil werd snel groter en liep op tot 3 minuten. Op de klim reed Tim met de eerste naar boven en bleef uiteindelijk met 14 man voorop. Het was een levendige finale, maar draaide uiteindelijk toch uit op een sprint. De sprint werd al van vroeg ingezet en Tim wist als 4e zijn wiel over de streep te drukken. Net buiten het podium, balen. Dit gevoel werd echter goedgemaakt doordat Tim met dit resultaat wel het eindklassement bij de Masters op zijn naam wist te schrijven.
Al was het soms lijden, het was wel een prachtig weekend voor HWV. Ondanks de valpartijen hebben de drie mannen zich ontzettend goed laten zien en stond het shirt van HWV zelfs in België op het eindpodium!
De dank gaat ook uit naar de begeleiding die het weekend mee was, Ab en Dorien bedankt! En ook HAWE bedankt voor het ter beschikking stellen van de voeding.
Fotos
